Πριν από λίγες ημέρες σας ζητήσαμε να μας στείλετε τις εμπειρίες σας ως expats, έτσι ώστε να ακουστούμε όλοι μαζί! Με αφορμή, λοιπόν, τη σειρά άρθρων με τίτλο “Το ημερολόγιο ενός expat” προχωρήσαμε σε ένα project που αν μη τι άλλο δίνει ακόμα μεγαλύτερη δύναμη στις φωνές μας!

Ανταποκριθήκατε με πολλή αγάπη και σας ευχαριστούμε από καρδιάς!

Το μέρος Α’ θα το βρείτε εδώ!

Ζω κάπου τριάντα χρόνια στην Ολλανδία. Αγαπώ και εκτιμώ ό,τι μου έχει δώσει αυτή η χώρα. Εξάλλου εδώ γέννησα και τα δύο παιδιά μου. Όμως βαθιά μέσα μου δεν αισθάνθηκα ποτέ Ολλανδή, αλλά πάντα Ελληνίδα. Όταν φτάνει η άνοιξη και η Ολλανδία έχει το μουντό της, νιώθω την ανάγκη να ταξιδέψω στο Νότο με τα πόδια. Τόσο έντονα αισθάνομαι την ανάγκη να φύγω… Να αντικρύσω ξανά τον καθαρό, καταγάλανο ουρανό της Ελλάδας με το μοναδικό ήλιο που αστραποβολά κι ας με καίει… Μου λείπει αυτό το φως που δε βρίσκεις πουθενά στην Ολλανδία. Νομίζω ότι λιγοστεύει το φως και αυτό το γκρίζο από πάνω σου, σου μαυρίζει την ψυχή!
Τη μυρουδιά της καταγάλανης θάλασσας. Αυτό το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου που σε μαγεύει και σε γαληνεύει συγχρόνως, χωρίς να σε αγριεύει όπως η βόρεια θάλασσα! Υπάρχει τίποτα πιο μαγευτικό από τις βαρκούλες που αρμενίζουν στο Αιγαίο τις φεγγαρόλουστες βραδιές; Εγώ δεν έχω κάτι καλύτερο βρε!

Αυτή τη γλυκιά ελαφρότητα του είναι που έχουμε μέσα μας εμείς οι Έλληνες με την πολυλογίας μας, τα νεύρα μας, το ζεστό χαμόγελο, την αγκαλιά μας–όταν την ανοίγουμε. Επιτέλους, αυτό το αυθόρμητο: Έλα να πιούμε έναν καφέ, ένα τσιπουράκι, ένα ουζάκι και να τα πούμε όλα. Αυτή η αίσθηση ότι ζεις ελεύθερος και δεν περνάς απλά τον καιρό σου. Πάνω απ’ όλα, απολαμβάνεις τη στιγμή με ένα καλό φίλο τόσο απλά, στο μικρό ταβερνάκι δίπλα στο κύμα, κάτω από την κληματαριά, κάτω από το πλατάνι, έσω κι αν είναι να φας ψωμί, ελιά και τυρί. Αυτή η αίσθηση της καθημερινότητας να πω την καλημέρα μου στο μπακάλη, το μανάβη, στην κυριούλα πιο πέρα… Να την πω στη γλώσσα μου επιτέλους!

Ναι, αυτά μου λείπουν αφάνταστα και γι’ αυτό ξαναγυρνώ πάντα στον τόπο που γεννήθηκα. Για να βουτάω ξανά στο φως, στη θάλασσα, στη ζωή. Γιατί στην Ελλάδα νιώθω ότι ζώ!!!

Με αγάπη,

Άννα

Διαβάστε επίσης:

[Β’ Μέρος] Το ημερολόγιο ενός expat: Η ζωή στο Βέλγιο

Μετανάστευση στην Ολλανδία: Το ημερολόγιο ενός expat

Η αλήθεια είναι πως όταν μεταναστεύεις από μία χώρα σε μία άλλη, όσα προγράμματα και πλάνα να έχεις βγάλει, πάντα κάτι θα ξεφύγει. Δεν έχει σημασία ποιος ή ποια… Όλοι μας πάνω κάτω, πριν κάνουμε το βήμα μας, καθίσαμε κάτω με μολύβι και χαρτί και τα βάλαμε σε μια σειρά. Ίσως όσοι είμαστε γονείς να είχαμε και δυο-τρία πράγματα παραπάνω να κοιτάξουμε αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία γιατί είμαι σίγουρη πως όλοι μα ΟΛΟΙ το πρώτο πράγμα που σκεφτήκαμε  ήταν να ξεφορτωθούμε όσα περισσότερα έχουμε και να πάμε “ανάλαφροι”.

Ξεκίνησα λοιπόν και εγώ, καθώς μόνη μου με το παιδί στην Αθήνα – ο σύζυγος είχε ήδη έρθει εδώ-  να ξεχωρίζω απ’ τα “μικρά” που είχαν απομείνει, τα απολύτως απαραίτητα, μην μας πάει και η μεταφορική “ο κούκος αηδόνι”. Θυμάμαι, λοιπόν, πολλές φορές να πιάνω τον εαυτό μου να λέει: ” Έλα μωρέ, σιγά που θα το πάρω αυτό, θα το ‘χουν στο σούπερ μάρκετ”
(Εάν αυτή τη στιγμή με είχατε εικόνα θα με βλέπατε που αυτομουτζώνομαι)
Δεν είχα ιδέα. Δεν είχα την παραμικρή ιδέα. Βέβαια, κάποιος θα μπορούσε να μου πει “Καλά βρε κούκλα μου, μια γνώμη πριν ξεκινήσεις γιατί δεν την πήρες; Ο συζυξ χάπατο? Στοματάκι δεν είχε να μιλήσει?”  Κι όμως, θα σας πω ΝΑΙ, ΟΧΙ και ΝΑΙ. Και γνώμη πήρα και ο σύζυγος δυναμικός στο θέμα των αγορών του σπιτιού και το στοματάκι του το άνοιξε και είπε: “Ρε συ Ροη, τα μπαχαρικά μου, οπωσδήποτε να τα πάρεις” – ” ΤΙ λες ρε Γιώργο τώρα, τα μπαχαρικά σου λείπουν που θα κάθομαι να τα τυλίγω ένα-ένα…” – ” Άκου με που σου λέω, τα μπαχαρικά ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ… α και φάρμακα”.

Φρόντισα, λοιπόν, το φαρμακείο με ευλάβεια- καθώς, ολίγον τι, είμαι κότα με αυτά . Πήρα και τα μπαχαρικά. Πήραμε και το αεροπλάνο, περιχαρείς, η κόρη μου, εγώ και η μητέρα/μανούλα που ήρθε για extra βοήθεια. Και φτάσαμε! Και αγάπες και αγκαλιές και φιλιά και με τον αδερφό που μένει χρόνια Γερμανία (που θα του τα σούρω μετά, γιατί αυτός μου έλεγε για το σούπερ μάρκετ) και με το στεφάνι μου, που ήμασταν και τρεις μήνες χώρια και που αυτή η βιντεοκλήση με είχε βγάλει εκτός εαυτού. Άλλο πράγμα να αγκαλιάζεις αυτόν που αγαπάς και άλλο να πατάς την τατς σκρην για “καληνύχτα”.
Ωραία και ρομαντικά όλα τούτα τα παραπάνω δε λέω, αλλά τίποτα ο σαν το πρώτο μου απόγιομα στην Ολλανδία– σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, το σημειώνω και αυτό- που πήγα στο σούπερ για αυτά τα μικρά πολλά μη απαραίτητα που άφησα πίσω γιατί “Έλα μωρε που θα το βάλω αυτο στην κούτα, θα το πάρω απ’ το σούπερ” ….από ποιο απ’ όλα, όμως….

Πείτε με αταξίδευτη, πείτε με βλαχούτσω, πείτε με “δακρύβρεχτο σενάριο σε ελληνική ταινία” αλά Βίσση, αλλά δεν περίμενα…  ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΑ!!… να δω τέτοια διαφορά στις μάρκες. Και χαιντε, χαιντε  και είναι διαφορετικές, ποια στον κόρακα είναι η καλή? Τι στα κομμάτια έχουν αυτές οι μπάρες μέσα? Και γιατί τα ψωμιά φαίνονται ίδια αλλά είναι διαφορετικά? Γιατί η άτιμη εφαρμογή του γκουγκλι αντί να μεταφράζει σε ελληνικά, μεταφράζει στα αλαμπουρνέζικα? Και, για  όνομα του Θεού, τι στο καλό τους έχει πιάσει και έχουνε 40 σούπερ μάρκετ διαφορετικά και έχουν χωρίσει τα προϊόντα μέσα σε αυτά ώστε με τίποτα να μην τελειώνεις τις αγορές σου, απλώς και μόνο μέσα σε ένα σούπερ?

Γιατί για μία αναθεματισμένη οδοντόκρεμα θα πρέπει να πάω σε άλλο σούπερ μάρκετ? Και τι συμβαίνει με τον καφέ φίλτρου? Τον μισούνε?  Βασικά μισούνε γενικότερα τον καφέ ή επιλέγουν να δηλητηριάζουνε κόσμο μέσω αυτού? Γιατί τη μάρκα αποσμητικού μου θα πρέπει να την παραγγείλω online? Με τις οδοντογλυφίδες τι φάση? Γιατί τις θεωρούνε είδος πάρτι? (ένα μήνα έκανα να τις βρω) Η κάβα των σούπερ, τι ζόρι περνάει και έχει διαφορετικό ωράριο από αυτο του σούπερ?  Οι χαρτοπετσέτες? Τούτοι δω μένουν με τη σαλτούλα στο μάγουλο? Δεν σκουπίζονται? και τέλος  ΠΟΥ ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ ΤΑ ΚΑΛΑΜΑΚΙΑ? ( όχι τα πλαστικά, είπαμε, τα άλλα τα ντισποζαμπλ)
Ναι, ναι, σαν παιδί των λεητ 80’s, που μεγάλωσα με “του πουλιού το γάλα”, μου λείπει το “Χάηπερ μάρκετ της γειτονιάς σας”…

Μου λείπει ο μίνι μάρκετ της γωνίας που είναι ανοιχτός ακόμα και μετά το τέλος του κόσμου, μου λείπει που μπορώ να βρω στο ίδιο μέρος από τσιμπιδάκια μέχρι παρφούμ για τον σκύλο μου. Μου λείπει που έμπαινα μέσα σε ένα κατάστημα με τη λίστα χιλιόμετρο και τελείωνα. Μου λείπει  που ο γαλλικός καφές είχε διάφορες γεύσεις, μου λείπει που οι περισσότερες μάρκες ήταν πανταχού παρούσες. Μου λείπει να έχω και τα δυο μου χέρια λεύτερα να κάνω τις αγορές μου ..πλέον το ένα κρατάει το κινητό με ανοιχτή την εφαρμογή της μετάφρασης. Μια φορά αποφάσισα πως το χέρι μου μου ανήκει και γύρισα σπίτι με βρώμη αντί για αλεύρι – δεν πειράζει , είπα, ευκαιρία για δίαιτα-

Μου λείπουν και οι καθημερινές οι ελληνικές οι μάρκες. Ναι, ναι, ναι έχετε δίκιο αυτές ήξερα πως δεν θα τις βρω και ξέρω πως υπάρχουνε ειδικά ελληνικά καταστήματα ανά την Μπενελούξ και Γερμανία που μπορείς να τα βρεις. Ε δεν είναι το ίδιο, όμως….
Παρόλα αυτά, οφείλω να ομολογήσω, εφόσον είπαμε να λέμε αλήθειες, πως όσες φορές πήρα βουτυρόγαλα αντί για γάλα έφτιαξα πολύ ωραία κέικ, όσες φορές πήρα χυμό, εκτίμησα την αληθινή γεύση των φρούτων αφού κατάλαβα πως ο χυμός υπάρχει μόνο εάν τον στίψεις με τα χέρια σου από τα φρούτα.

Δεν χρειάζεται να αγχώνομαι για τα ζαχαρωτά, άμα ξεχάσω να τα πάρω από το σούπερ μάρκετ σίγουρα θα τα βρω στο κατάστημα με τα ήδη κήπου ή στο κατάστημα με τα ηλεκτρονικά. Και το πιο σημαντικό απ’ όλα! Πλέον στο βάζο μας υπάρχει πάντα ένα ματσάκι με φρέσκες τουλίπες!

Με αγάπη!

Καλιρρόη

Οι βασικοί λόγοι που με ώθησαν να αφήσω την Ελλάδα και να ακολουθήσω τις διδακτορικές μου σπουδές στο εξωτερικό μπορούν να συνοψιστούν σε δυο κατηγορίες. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν οι παράγοντες που έχουν να κάνουν καθαρά με τη δουλειά μου, όπως η προοπτική για εξέλιξη στο αντικείμενο σπουδών μου και οι ευκαιρίες που ίσως να μου δίνονταν σε ένα πανεπιστήμιο της βόρειας Ευρώπης. Στην δεύτερη κατηγορία ανήκουν οι προσωπικοί λόγοι, αυτοί που έρχονται πιο κοντά στα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς μου. Το σίγουρο είναι πως είτε διαλέξεις να φύγεις είτε να μείνεις, δεν μπορείς να προβλέψεις πως θα εξελιχτεί η ζωή και η καριέρα σου.

Ωστόσο, το σενάριο της μετανάστευσης προκαλεί αναπόφευκτα την αίσθηση της κίνησης, της αλλαγής και της αβεβαιότητας. Αντίθετα, εκείνο της παραμονής περιέχει κάποια στοιχεία σταθερότητας, προβλεψιμότητας και ίσως κάποιας επανάπαυσης. Σε αυτό το πλαίσιο, η μετανάστευσή για μένα απαντούσε πάντα στην σκέψη “Αν δεν πας, δεν μπορείς να γνωρίζεις αν ήταν καλά ή κακά” και κάλυπτε την ανάγκη μου να αλλάζω διαρκώς παραστάσεις και να μην αισθάνομαι στάσιμος.

Οι βασικοί λόγοι που με ώθησαν να αφήσω την Ελλάδα και να ακολουθήσω τις διδακτορικές μου σπουδές στο εξωτερικό μπορούν να συνοψιστούν σε δυο κατηγορίες. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν οι παράγοντες που έχουν να κάνουν καθαρά με τη δουλειά μου, όπως η προοπτική για εξέλιξη στο αντικείμενο σπουδών μου και οι ευκαιρίες που ίσως να μου δίνονταν σε ένα πανεπιστήμιο της βόρειας Ευρώπης.

Στην δεύτερη κατηγορία ανήκουν οι προσωπικοί λόγοι, αυτοί που έρχονται πιο κοντά στα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς μου. Το σίγουρο είναι πως είτε διαλέξεις να φύγεις είτε να μείνεις, δεν μπορείς να προβλέψεις πως θα εξελιχτεί η ζωή και η καριέρα σου. Ωστόσο, το σενάριο της μετανάστευσης προκαλεί αναπόφευκτα την αίσθηση της κίνησης, της αλλαγής και της αβεβαιότητας. Αντίθετα, εκείνο της παραμονής περιέχει κάποια στοιχεία σταθερότητας, προβλεψιμότητας και ίσως κάποιας επανάπαυσης. Σε αυτό το πλαίσιο, η μετανάστευσή για μένα απαντούσε πάντα στην σκέψη “Αν δεν πας, δεν μπορείς να γνωρίζεις αν ήταν καλά ή κακά” και κάλυπτε την ανάγκη μου να αλλάζω διαρκώς παραστάσεις και να μην αισθάνομαι στάσιμος.

Οι δυσκολίες για εμένα είχαν να κάνουν περισσότερο με τον τρόπο ζωής καθώς σε επίπεδο κρατικής οργάνωσης ήταν πολύ εύκολο να ενταχθώ και να ξεκινήσω να δουλεύω χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Μία συμβουλή που ίσως να έδινα θα ήταν να προσπαθήσετε από νωρίς να ενταχθείτε σε ομάδες που ασχολούνται με δραστηριότητες που σας ενδιαφέρουν.

Στην Ουψάλα, μου αρέσει η επαφή που μπορείς να έχεις με τη φύση, οι μικρές αποστάσεις και η εύκολη πρόσβαση σε όλα τα σημεία της πόλης με το ποδήλατο είναι σίγουρα μερικά από τα θετικά. Το πανεπιστήμιο είναι επίσης εξαιρετικό, με ένα πολύ φιλικό και ήσυχο περιβάλλον για να εστιάσεις στις σπουδές σου. Τα αρνητικά για μένα έχουν να κάνουν με την κοινωνικοποίηση. Ο τρόπος γνωριμίας των ανθρώπων και ο αυθορμητισμός τους όσων αφορά την κοινωνική ζωή διαφέρει αρκετά με αυτόν της πόλης που μεγάλωσα (Αθήνα) και αυτό με δυσκόλεψε σίγουρα στο να προσαρμοστώ. 

Δεν είναι εύκολο να ζεις μακριά από την οικογένειά σου. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως αν είχα μείνει στην Ελλάδα σκόπευα να μένω για πάντα με την οικογένεια μου, το να διαμένεις σε μια λογική απόσταση από το πατρικό έχει πολλά προτερήματα τα οποία χωράνε εύκολα κάτω από τον γενικό όρο “μοιράζομαι τις δυσκολίες και τις επιτυχίες”. Η εργασία είναι εξαιρετική στην Ουψάλα. Το ήρεμο εργασιακό περιβάλλον, τα δικαιώματα των εργαζομένων, η αίσθηση σταθερότητας αλλά και οι προοπτικές ανέλιξης συνιστούν ένα πλαίσιο που σε κάνει να κλείνεις την ημέρα σου με θετικές σκέψεις και να έχεις αρκετό ελεύθερο χρόνο.

Αν μπορούσα να περιγράψω αυτά τα συναισθήματα σε μια πρόταση, θα έλεγα πως η Σουηδία είναι η χώρα που με κάνει να θέλω να καταφέρω πράγματα και η Ελλάδα είναι η χώρα που με κάνει να θέλω να τα γιορτάσω. 

-Boris

Author: Whatsoeva