Πριν από λίγες ημέρες σας ζητήσαμε να μας στείλετε τις εμπειρίες σας ως expats, έτσι ώστε να ακουστούμε όλοι μαζί! Με αφορμή, λοιπόν, τη σειρά άρθρων με τίτλο “Το ημερολόγιο ενός expat” προχωρήσαμε σε ένα project που αν μη τι άλλο δίνει ακόμα μεγαλύτερη δύναμη στις φωνές μας!

Ανταποκριθήκατε με πολλή αγάπη και σας ευχαριστούμε από καρδιάς!

*Λόγω της έκτασης των απαντήσεων, θα ακολουθήσει και Β’ μέρος:)

Είμαστε με τον Γιώργο κάποιους μήνες στην Ολλανδία και μας έχει βοηθήσει πολύ η δουλειά που κάνετε στο Supergreeks. Θεωρώ πώς πάντα είχα μέσα μου μια τάση φυγής και εξερεύνησης. Πάντα μου άρεσε να βλέπω καινούρια πράγματα, να μαθαίνω, να γεύομαι και να αποκτώ εμπειρίες. Πάντα, λοιπόν, το είχα στο μυαλό μου πως ήθελα να πάω να δω αυτό το “αλλού”, όπου και αν είναι. Για πολλά χρόνια αυτο το είχα καταπιέσει μέσα μου. Δεν θα πω με έφερε η ζωή γιατί τελικά έμαθα πως τη ζωή εσύ την πας, δεν σε πάει… Θα πω πως είχα βολευτεί. Σε μια ζωούλα, σε ένα σπιτάκι, με το παιδάκι και το σκυλάκι μου. Και παρ’ όλο που όλα πήγαιναν αρκετά καλά, αυτό το “ακι” με τάραζε.

Γενικότερα, δεν ήμουν και άνθρωπος που τολμούσε εύκολα. Το όνειρό μου, όμως , από μικρή ήταν να ταξιδεύω. Όταν πλέον τα πράγματα έφτασαν στο απροχώρητο- με εμένα- και με μία επιπλέον χείρα βοηθείας από την όχι και όσο συμπαθητική καραντίνα, αποφασίσαμε με τον Γιώργο πως ήρθε η ώρα. 
Ο αδερφός μου έμενε ήδη 3 χρόνια στη Γερμανία και έβλεπα τα πράγματα πώς κυλούσαν εκεί και πως  στην Ελλάδα. Πέρα από τα σούπερ μάρκετ, άκουγα συνεχώς τον αδερφό μου να λέει πόσο εύκολα είναι τα πράγματα εκεί. Πως τα αυτονόητα είναι αυτονόητα και πως δεν χρειάζεται να πείσεις κανέναν για τον ροζ ελέφαντα που δεν υπάρχει μέσα στο δωμάτιο. Το ήθελα αυτο. Ιδίως, μετά τη γέννηση της μικρής μου, έβλεπα πράγματα της καθημερινότητας που με ζόριζαν αρκετά και έλεγα πως εάν από τώρα είναι έτσι, αργότερα τι θα γίνει;

Διαβάστε επίσης:

[Β’ Μέρος] Το ημερολόγιο ενός expat: Η ζωή στο Βέλγιο

Μετανάστευση στην Ολλανδία: Το ημερολόγιο ενός expat

Την “κλωτσιά”, όμως, μου την έδωσε η φίλη μου. Η φίλη μου είχε εγκατασταθεί από τον προηγούμενο Σεπτέμβρη εδώ. Τα κορίτσια μας έχουν 1,5 χρόνο διαφορά. Βλέποντας την εκπαίδευση που έπαιρνε η μικρή της, συνεχώς ήθελα να μάθω κι άλλα γι’ αυτο το σύστημα μέχρι που έκατσα και διάβασα και ρώτησα και έψαξα και έμαθα το εξής: Τα παιδιά που μεγαλώνουν στην Ολλανδία είναι από τα πιο ευτυχισμένα παιδιά στον κόσμο, και όχι μόνο αυτό. Μου αρέσει η αντιμετώπιση που έχουν για θέματα φλέγοντα στην Ελλάδα. Μεγαλώνοντας και ζώντας σε μια περιοχή της Αθήνας, όχι ιδιαίτερα καλή, ήθελα να απομακρύνω το παιδί μου, όσο μπορούσα από την κουλούρα του αποκλεισμού και της ταμπέλας.

Είμαστε μια μέση οικογένεια, το παιδί μας πήγαινε σε δημόσια σχολεία. Δεν θέλω να παρεξηγηθώ, θεωρώ πως οι εκπαιδευτικοί κάνουν εξαιρετική δουλειά στην Ελλάδα. Μόνο που παλεύουν μόνοι τους, καθώς το σύστημα τους αφήνει να πνίγονται σε μια θάλασσα ευθυνών χωρίς καθοδήγηση. Και όταν δεν υπάρχει καθοδήγηση για τους εκπαιδευτικούς, πώς θα υπάρχει καθοδήγηση για τους μαθητές; Έχουμε σταθεί τυχεροί, όμως, γιατί είχαμε καλούς δασκάλους. Παρ’ όλα αυτά, στεναχωριέμαι που σε μια χώρα με τόσο μαθησιακό πλούτο, πρέπει να σταθείς τυχερός για να έχεις μία αξιοπρεπή εκπαίδευση. Και στο τέλος, κατάλαβα ότι δεν έχει να κάνει με το δημόσιο ή το ιδιωτικό σχολείο. Η κουλτούρα του αποκλεισμού ή της μη αποδοχής υπάρχει παντού.

Εδώ, μέχρι στιγμής, έχω μείνει άφωνη από την αντιμετώπιση. Όταν μου είπαν πως έπρεπε να διαλέξω σχολείο για το παιδί μου, δεν καταλάβαινα τι μου έλεγαν. Έπρεπε να μου το εξηγήσουν 3 φορές. Τα παιδιά μαθαίνουν σύμφωνα με τον τρόπο διδασκαλίας που τους ταιριάζει και αυτό είναι το μόνο κριτήριο. Δεν είναι κριτήριο το εάν θα είναι 10 μέτρα πιο κοντά το σχολείο από το σπίτι και πολλά άλλα που δεν είναι της παρούσης. Έτσι, έπρεπε να διαλέξω!
Είπαμε πως και εμείς να μην τα καταφέρουμε όλα αυτά, θα κάνουμε τα πάντα ώστε το παιδί μας να μπορέσει να κάνει τα όνειρά του  πραγματικότητα. Να έχει ευκαιρίες που εμείς δεν είχαμε. Να μεγαλώσει ευτυχισμένο και ΑΝΟΙΧΤΟΜΥΑΛΟ…

-Καλιρρόη

Μετά από 24 χρόνια που ζω στο εξωτερικό (21 χρόνια στο Λονδίνο και είμαι στον τρίτο χρόνο που βρίσκομαι Βέλγιο) έχω καταλάβει πως αυτά που μου λείπουν είναι πάντα τα ίδια. Οικογένεια/φίλοι και η καθημερινότητα (γιορτές, κυριακάτικο τραπέζι, καφές στον κήπο με γείτονες), ο ήλιος και γενικά ο καιρός στην Ελλάδα μας, δεν συγκρίνεται με αυτόν της Αγγλίας η του Βελγίου (αν και στο Βέλγιο είναι ένα touch καλύτερος), το φαγητό (ιδιαίτερα της μαμάς), αν και τα ελληνικά εστιατόρια (τουλάχιστον στο Λονδίνο που έχω δει την διαφορά από τα 90’s που μετακόμισα εκεί) έχουν αυξηθεί παρά πολύ τα τελευταία χρόνια και οι επιλογές πλέον είναι πολλές, πάλι αναζητώ τα ταβερνάκια δίπλα στην θάλασσα, τα θαλασσινά και το τσιπουράκι/κρασάκι.

Επίσης, η θάλασσα, η μυρωδιά της ακόμα και η υγρασία που φέρνει στην ατμόσφαιρα. Οι νυχτερινή ζωή που μέχρι το πρωί έχεις επιλογές από μπαρ, κλαμπ, φαγητό, ό,τι μπορείς να φανταστείς!
Άλλο ένα πράγμα που όσο μεγαλώνω και το καταλαβαίνω αφότου ήρθα στο Βέλγιο το κατάλαβα, είναι η ποιότητα ζωής (το Βέλγιο έχει καλύτερη ποιότητα από το Λονδίνο, μπορεί επειδή έμενα πάντα στο κέντρο σε ένα μικρό διαμέρισμα που ίσα-ίσα χωρούσα εγώ ποσό μάλλον να έχεις και συγκάτοικο), στην Ελλάδα έχεις ποιότητα ζωής (έχοντας φυσικά την δουλειά σου και άνεση οικονομική).

Τώρα τελευταία αυτό που μου λείπει, και δεν το βρίσκω εδώ στο Βέλγιο, είναι τα Jumbo! Απλά έχει τα πάντα, καλές τιμές και όταν ζεσταίνεσαι πολύ το A/C είναι ότι πρέπει ενώ περνάς χρόνο αγοράζοντας μικροπράγματα! We live for the day me and the hubby (Belgian) get the chance to visit Jumbo!

– Βίκυ

Author: Whatsoeva