Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Αυτισμού, ελάτε να παρακολουθήσουμε την ιστορία του μικρού Γ., ο οποίος γεννήθηκε με αυτισμό και κλήθηκε να αντιμετωπίσει σκληρές καταστάσεις.

Δε μπορώ να καταλάβω γιατί γελάνε τα παιδιά μαζί μου. Γιατί δε με αφήνουν σε ένα διάλειμμα να φάω ήσυχος το τοστάκι μου; Δεν ενοχλώ κανέναν… Την προηγούμενη ώρα είχαμε Γλώσσα, που με δυσκολεύει πολύ. Δε μου είναι εύκολο να αναπτύξω τις σκέψεις μου στο χαρτί. Για να είμαι ειλικρινής, ούτε προφορικά είναι το καλύτερό μου… Η κυρία Ελένη το ξέρει και με βοηθάει. Είναι πολύ καλή μαζί μου και δεν αφήνει τα παιδιά να με κοροϊδεύουν στην τάξη.

Πολύ συχνά μου λένε ότι μιλάω “περίεργα”, αλλά δεν το καταλαβαίνω. Τις προάλλες στη Γλώσσα είπα “καμάκι” αντί για “καλαμάκι” και ο Σταύρος μαζί με το Νικήτα και τον Τάκη με περικύκλωσαν στο διάλειμμα, φωνάζοντάς μου: “Είσαι καθυστερημένο, είσαι αυτιστικό, ούτε μια λέξη δε μπορείς να πεις σωστά. Μου θες και καμάκι, σπόρε.”

Τότε, έγινε κάτι πολύ παράξενο. Βγήκα εκτός εαυτού. Κλώτσησα το γόνατο του Νικήτα, τόσο δυνατά, που σωριάστηκε κάτω. Ο Σταύρος όρμησε πάνω μου να με χτυπήσει, αλλά πριν προλάβει να το κάνει, του δάγκωσα το χέρι με όλη μου τη δύναμη. Μάτωσε. Αλήθεια, δεν ήθελα να τους πονέσω τόσο πολύ. Απλά ήθελα να με αφήσουν ήσυχο. Τις περισσότερες φορές, δυσκολεύομαι να ελέγξω το θυμό μου.

Ο Τάκης έφυγε τρέχοντας, φωνάζοντας σε όλο το προαύλιο: “Ο Γ. είναι τρελός, να το κλείσουμε σε τρελοκομείο, φύγε μακριά μου ψυχάκια! Είσαι για δέσιμο!” Αμέσως, πήγα στην τουαλέτα και έβαλα τα κλάματα. Γιατί μου συμβαίνουν όλα αυτά; Είμαι όντως τρελός; Είμαι επικίνδυνος; Πρέπει να με κλείσουν στο τρελάδικο; Έκλαιγα με αναφιλητά, πονούσε η ψυχή μου στην ιδέα ότι θα τα μάθει όλα αυτά η μαμά μου. Όχι ότι θα με μάλωνε, όχι. Ξέρω, ότι θα στεναχωρηθεί όμως και δε θέλω…

Κάποια στιγμή, άκουσα την πόρτα πίσω μου να ανοίγει. Ήταν ο κύριος Παύλος, ο διευθυντής του σχολείου. “Είσαι καλά, παιδί μου; Άκουσα τι έγινε.” Πάγωσα. “Θα με διώξετε από το σχολείο;”, τον ρώτησα με πρησμένα μάτια. Μου χαμογέλασε και μου έδωσε ένα πακέτο χαρτομάντηλα. “Έλα στο γραφείο μου να καθίσεις και να πιεις λίγο νερό, μην κάθεσαι εδώ μόνος. Δεν είσαι τιμωρημένος.” Ξαφνικά, άρχισα να κλαίω από χαρά. Ίσως δεν είμαι τρελός τελικά.

Πήγαμε στο γραφείο του και μου έδωσε νερό και κρακεράκια. Σε 10 λεπτά περίπου ήρθε η μαμά μου. Για την ακρίβεια, εισέβαλε στο γραφείο. Ήταν τόσο αγχωμένη που μέσα στη φούρια της, ούτε την πόρτα δε χτύπησε. “Μαμά, εγώ…” ψέλλισα. “Πάρε τα πράγματα σου, ψυχή μου και έλα να πάμε σπίτι”. Δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια μου και πάλι. Δεν ξέρω γιατί. Πήρα την τσάντα και το μπουφάν μου και μπήκαμε στο αυτοκίνητο. Η διαδρομή μου φαίνεται ότι κράτησε αιώνες. Ήμασταν αμίλητοι και οι δύο.

Αφού φτάσαμε σπίτι, η μαμά με πήρε αγκαλιά και καθίσαμε στον καναπέ. “Καρδούλα μου, πες μου… Τι έγινε σήμερα;” Χλώμιασα… “Μαμά, δεν ήθελα να τους κάνω κακό, εκείνοι με είπαν τρελό, αυτιστικό, επικίνδυνο, ήθελα να φάω και δε με άφηναν ήσυχο… Εγώ…” Με πήραν πάλι τα ζουμιά. Δε μπορούσα να καταλάβω τι συνέβαινε μέσα στο κεφάλι μου. Ήταν λες και δε μπορούσα να ελέγξω τις αντιδράσεις μου. Έβγαινα εκτός αυτού.

Τότε, η μαμά μου εξήγησε.

“Ψυχή μου, καταρχάς δεν είσαι τρελός. Τρελός παπάς βάφτισε όποιον σε έχει αποκαλέσει έτσι. Ούτε επικίνδυνος είσαι. Πολλά παιδιά τυχαίνει να γεννιούνται με αυτισμό. Όμως, αυτό δε σημαίνει ότι είναι “τρελά” ή “για δέσιμο”. Μη χειρότερα δηλαδή! Ο αυτισμός είναι μία μικρή διαταραχή, με την οποία γεννήθηκες. Όταν ήσουν πιο μικρός και πηγαίναμε στην κυρία Στέλλα με τη λευκή ρόμπα και κάνατε κάποιες ασκήσεις, ήτανε γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο. Για να βοηθηθείς. Βλέπεις, είσαι ξεχωριστός, είσαι διαφορετικός. Δεν τα πας καλά στη Γλώσσα, αλλά είσαι αστέρι στα Μαθηματικά. Όμως, δεν είναι κακό αυτό. Ούτε είναι κάτι που δε διορθώνεται.

Εφόσον στο σχολείο οι συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές για σένα, μπορούμε να βρούμε ένα σχολείο που να σου ταιριάζει καλύτερα ή, αν θέλεις, μπορεί να έρχεται δασκάλα εδώ στο σπίτι για να σε βοηθάει. Θέλω να με πιστέψεις, όμως. Είσαι ένα υπέροχο παιδί. Είσαι το μονάκριβο αγγελούδι μου και δεν έχεις για τίποτα να ντρέπεσαι ή να φοβάσαι. Σε αγαπώ με όλη μου την ψυχή, όπως και ο πατέρας σου και θα κάνουμε το καλύτερο για σένα. Μόνο το καλύτερο, με ακούς; Τα παιδάκια με αυτισμό δεν είναι τρελά, απλώς έχουν συγκεκριμένες ανάγκες. Μα πάνω απ’ όλα χρειάζονται αγάπη, στήριξη και προσπάθεια, όπως όλα σε αυτόν τον κόσμο.

Εντάξει, καρδούλα μου;”

Εύα Καρολίδου

Στήριξε τους SuperGreeks

Όλοι μαζί είμαστε οι SuperGreeks. Κάνε Like στο post μας στο FB και LIKE στη σελίδα μας για να στηρίξεις την προσπάθεια μας, αλλά και να ενημερώνεσαι καθημερινά στην ελληνική γλώσσα για ότι συμβαίνει στην Ολλανδία, τη Γερμανία, το Βέλγιο και την Ελλάδα.

Έχεις επιχείρηση στην Ολλανδία, το Βέλγιο, τη Γερμανία, την Ελλάδα ή την υπόλοιπη Ευρώπη; #BeSuperGreek

Βρείτε μας στα Social Media:

Στο Facebook: SuperGreeks

Στο Instagram: supergreeks_

Author: Whatsoeva