Η θανατική ποινή ήταν ένας τρόπος καταδίκης πριν από πολλά χρόνια. Πρόσφατα, ορισμένες δηλώσεις την έφεραν πάλι στο προσκήνιο. Γι’ αυτό κι εμείς αποφασίσαμε να κάνουμε μια μικρή ιστορική αναδρομή στη θανατική ποινή που εφαρμοζόταν στην Ολλανδία, το Βέλγιο, τη Γερμανία και την Ελλάδα!

Ολλανδία

Η θανατική ποινή στις Κάτω Χώρες (doodstraf στο Nederland) καταργήθηκε το 1870, όταν ο Στρατηγός των Κρατών αναγνώρισε ότι ήταν «σκληρή και απολίτιστη». Το νομοσχέδιο εισήχθη από τον φιλελεύθερο-καθολικό υπουργό Δικαιοσύνης, Franciscus van Lilaar και συζητήθηκε τόσο στη Γερουσία όσο και στη Βουλή των Αντιπροσώπων για επτά ημέρες πριν από την έγκριση. Μετά την κατάργηση της θανατικής ποινής, η ισόβια κάθειρξη θεσπίστηκε επίσημα το 1878.

Ειδικότερα, λίγα χρόνια μετά την ανεξαρτησία του το 1815, το Βασίλειο των Κάτω Χωρών αποφάσισε ότι η θανατική ποινή θα μπορούσε να εκτελεστεί μέσω αποκεφαλισμού. Μεταξύ του 1945 και του 1952 διάφοροι εγκληματίες πολέμου από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο καταδικάστηκαν στο θάνατο για την προδοσία του κράτους της Ολλανδίας και την απέλαση των Ολλανδών Εβραίων. Τα τελευταία πρόσωπα που εκτελέστηκαν βάσει του στρατιωτικού δικαίου ήταν οι αξιωματικοί των SS Andries Jan Pieters και Artur Albrecht, το Μάρτιο του 1952. Το 1991, όλες οι αναφορές στη θανατική ποινή αφαιρέθηκαν από το ολλανδικό δίκαιο.

Σήμερα, η Ολλανδία εφαρμόζει μια σαφή πολιτική κατά της θανατικής ποινής.

Βέλγιο

Στο Βέλγιο, η θανατική ποινή καταργήθηκε επίσημα την 1η Αυγούστου 1996 για όλα τα εγκλήματα, τόσο σε καιρό ειρήνης όσο και εν καιρώ πολέμου. Η τελευταία εκτέλεση για εγκλήματα που διαπράχθηκαν σε καιρό ειρήνης έλαβε χώρα τον Ιούλιο του 1863, όταν στην Ypres ένας αγρότης εκτελέστηκε για φόνο. Η τελευταία εκτέλεση για ένα συνηθισμένο έγκλημα έλαβε χώρα στις 26 Μαρτίου 1918, στη φυλακή Veurne, όταν ο Emile Ferfaille, ένας στρατιωτικός που κρίθηκε ένοχος για τη δολοφονία της εγκύου συντρόφου του, κρεμάστηκε.

Μεταξύ Νοεμβρίου 1944 και Αυγούστου 1950 περίπου 242 άτομα εκτελέστηκαν για εγκλήματα που διεπράχθησαν κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. 241 από αυτούς είχαν καταδικαστεί ως συνεργάτες των Ναζί. Συνολικά 2.940 άτομα καταδικάστηκαν σε θάνατο κατά την περίοδο αυτή, αλλά πραγματοποιήθηκαν μόνο 242 εκτελέσεις.

Το τελευταίο άτομο που εκτελέστηκε στο Βέλγιο ήταν ο Γερμανός εγκληματίας πολέμου και διοικητής του στρατοπέδου συγκέντρωσης Fort Breendonk, Philipp Schmitt, στις 8 Αυγούστου του 1950. Αν και ο βελγικός ποινικός κώδικας όριζε ότι η θανατική ποινή έπρεπε να εκτελεστεί με αποκεφαλισμό, επειδή τα 242 άτομα που εκτελέστηκαν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δικάστηκαν από στρατιωτικό δικαστήριο, τελικά οδηγήθηκαν στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Η θανατική ποινή καταργείται

– Άρθρο 14β του βελγικού Συντάγματος

Την 1η Ιανουαρίου του 1999 τέθηκε σε ισχύ το έκτο πρωτόκολλο της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το οποίο απαγορεύει τη θανατική ποινή σε κάθε περίπτωση και υπογράφηκε επίσης το δεύτερο προαιρετικό πρωτόκολλο του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα. Στις 2 Φεβρουαρίου 2005, η απαγόρευση της θανατικής ποινής συμπεριλήφθηκε στο βελγικό Σύνταγμα.

Γερμανία

Το ισχύον Σύνταγμα της Γερμανίας (Grundgesetz für die Bundesrepublik Deutschland), το οποίο τέθηκε σε ισχύ στις 23 Μαΐου 1949, απαγορεύει την θανατική ποινή. Αυτή η απαγόρευση αναφέρεται στο άρθρο 102 GG:”Die Todesstrafe ist abgeschafft” – Καταργείται η θανατική ποινή. 

Ο Ποινικός Κώδικας τροποποιήθηκε επίσημα το 1951 για να συμμορφωθεί με την κατάργηση της θανατικής ποινής. Οι προηγούμενες θανατικές ποινές αντικαταστάθηκαν από ισόβια κάθειρξη. Το 2017 το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας , στην ετυμηγορία του για την απόπειρα απαγόρευσης του Εθνικού Δημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας, θεώρησε το αίτημα του κόμματος για δημοψήφισμα με στόχο την επαναφορά της θανατικής ποινής ως αντισυνταγματικό και ασύμβατο με τη φιλελεύθερη δημοκρατική βασική τάξη.

Η θανατική ποινή επιβλήθηκε σε πολλούς εγκληματίες πολέμου, μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Πλέον, το γερμανικό κράτος είναι αντίθετο σε οποιαδήποτε απειλή κατά της ανθρώπινης ζωής.

Ελλάδα

Οι εκτελέσεις στην Πρώτη Ελληνική Δημοκρατία γίνονταν με πυροβολισμό, ωστόσο όταν η μοναρχία εισήγαγε τον ποινικό κώδικα το 1834, ο αποκεφαλισμός με γκιλοτίνα έγινε η μόνη μορφή εκτέλεσης. Το 1847, οι δυσκολίες διαθεσιμότητας της γκιλοτίνας σε κάθε εκτέλεση οδήγησαν την κυβέρνηση στον ορισμό του πυροβολισμού ως εναλλακτική μέθοδο εκτέλεσης. Το 1929, ο πυροβολισμός αναγνωρίστηκε ως ο μόνος επίσημος τρόπος εκτέλεσης (η τελευταία εκτέλεση με γκιλοτίνα έγινε το 1913).

Στην Ελλάδα, η τελευταία εκτέλεση μέχρι στιγμής έγινε στις 25 Αυγούστου του 1972. Ο 27χρονος Βασίλης Λυμπέρης εκτελέστηκε με πυροβολισμό για την δολοφονία της γυναίκας, της πεθεράς και των δύο παιδιών του στην Κρήτη.

Η θανατική ποινή καταργήθηκε σε περιόδους ειρήνης εκτός από το έγκλημα της εσχάτης προδοσίας σε περιόδους πολέμου σύμφωνα με το σύνταγμα του 1975. Στον ελληνικό χώρο, η θανατική ποινή καταργήθηκε το Δεκέμβριο του 1993 από την κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου με τον Νόμο 2172/1993. Τέλος, η Ελλάδα κατάργησε την θανατική ποινή για οποιοδήποτε έγκλημα το 2004.

Στήριξε τους SuperGreeks

Όλοι μαζί είμαστε οι SuperGreeks. Κάνε Like στο post μας στο FB και LIKE στη σελίδα μας για να στηρίξεις την προσπάθεια μας, αλλά και να ενημερώνεσαι καθημερινά στην ελληνική γλώσσα για ότι συμβαίνει στην Ολλανδία, τη Γερμανία, το Βέλγιο και την Ελλάδα.

Έχεις επιχείρηση στην Ολλανδία, το Βέλγιο, τη Γερμανία, την Ελλάδα ή την υπόλοιπη Ευρώπη; #BeSuperGreek

Βρείτε μας στα Social Media:

Στο Facebook: SuperGreeks

Στο Instagram: supergreeks_

Author: Whatsoeva